We p(l)akken we onszelf af.

Tekst: Yves Boone verschenen in Bliss07 | 2016-27

Onze opvoeding leerde ons veel. Onder meer hoe we onszelf ‘in kunnen pakken’, waardoor we steeds verder verwijderd raakten van het pure kind dat we oorspronkelijk waren. Wij doen dat zelf, maar onbewust. We noemen dit de OPvoeding en de periode waarin we ons ONT-wikkelen. Maar vaak ‘wikkelen’ we onszelf juist steeds meer ‘IN’ om tegemoet te komen aan de normen en verwachtingen van ouders, leerkrachten en maatschappij. Tijdens onze OPvoeding worden we (voornamelijk) gevoed met dingen die OP of OM ons heen komen te liggen. Zoals een wikkel of verpakking. Dit wijkt af van (ziele)voeding: iets dat veilig mag groeien in onszelf. Bij gebrek aan betere voorbeelden, volg je als kind de volwassenen. Het (innerlijke) kind sluit zichzelf op, verstopt zich op zolder of in de kelder en verliest het contact met zichZelf. Gelukkig prikken kinderen zò door onze VOL-wassen ‘wikkels’ heen.

Kinderen maken probleemloos contact

Kinderen maken probleemloos contact met het (oorspronkelijke) kind dat weggeborgen of gevangen zit in de volwassene. Een volwassene die onbewust leeft, zit vaak nog VOL van de overtuigingen en gedragspatronen die hij meekreeg tijdens zijn opvoeding. De grote valkuil hierbij is, dat velen de schuld en verantwoordelijkheid van wie ze nu zijn, bij hun ouders gaan leggen. Je kunt je als ouder schuldig gaan voelen of gaan twijfelen over je manier van opvoeden. Maar geloof en zie dat alles goed is. We leven in prachtige tijden! Ook al kunnen we dit soms maar moeilijk geloven. Iedereen kan nu wakker worden. In hoeverre leven onze ouders (en hun patronen) nog in onszelf? Juist als we nu zelf ouder zijn, kunnen we dit gaan (in)zien. Als kind zijn we VOL van onze ouders. We kijken naar hen op. Het zijn onze goden. En we zien ook hun (emotionele) ballast en willen hen daarvan bevrijden. Voor we het weten zijn we ‘ballastdragers’ geworden en is hun ‘troep’ deel van ons systeem geworden. Nu wil je de dingen op je eigen manier doen en wat blijkt… Je doet ze identiek op dezelfde manier. Herkenbaar?

Kinderen doorprikken ons graag!

Kinderen doorprikken ons, hoe klein ze ook zijn. We hebben allemaal ongeveer negen maanden in de buik van
❛❛onze moeder gezeten en kennen haar van binnen en van buiten. Je weet vaak beter hoe je ouders in elkaar zitten, dan hoe je zelf functioneert. Jouw eigen kinderen weten dat ook perfect. Ze kiezen feilloos de momenten uit waar je je plots gaat schamen, verlegen, boos of verdrietig wordt, … Kinderen brengen ons vanuit liefde in deze situaties en volgens mij doen ze dit onbewust. Ze willen je vooruit helpen, maar lijken vaak net het omgekeerde te bereiken. Als je een wakkere ouder bent, kun je deze signalen beter begrijpen. (Jonge) kinderen gaan op een gevoelsmatige manier om met taal. Het is pas in de lagere school dat kinderen in hun hoofd geduwd worden. Dan moeten ze allerlei regeltjes leren toepassen om foutloos te kunnen schrijven. De connectie van het gevoel dat in taal zit of de metaforen die taal en woorden in zich dragen, daar verliezen we vaak de bewuste verbinding mee.

Waarom gebruiken we labels?

Wat weten we over labels? Ze geven ons informatie, zoals labels op voedingswaren. Maar vertelt elk etiket, op bijvoorbeeld een fles melk, of een pak koekjes, echt exact wat erin zit? Kloppen de vermelde hoeveelheden altijd? Heb je ook al meegemaakt dat zelfs als je je houdt aan de wasvoorschriften van een etiket in je kleding, dat het kledingstuk soms toch lijkt te hebben geleden onder de wasbeurt die het net onderging? Een label of etiket doet ons sorteren en vergelijken. Het doet ons oordelen over wat goed en slecht is, hoe het wel of niet moet. Het doet ons geloven dat de voedingswaarde in ons eten ruim voldoende is. Ook al worden er E-nummers toegevoegd, suiker, zout en overige kunstmatige smaakstoffen die afwijken van de natuur. Kan jij nog volgen?

Waarom labels (vaak) maar ten dele zinvol zijn

Maar wat als je met je handen in het haar zit in verband met een ‘probleem’ dat je bij je kind waarneemt? Of wat als professionelen je zeggen dat je kind een ‘probleem’ heeft? Wie geloof jij dan? Je kind? De gespecialiseerde, ervaren therapeuten of artsen? Of volg je je gevoel? Kinderen zijn ‘toners’ en tonen net zoals een inktpatroon in de printer (wat ook een toner is) wat ‘in de verf gezet’ mag worden bij de volwassene. Wanneer ik je vraag: “Horen labels op kinderen?”, kun je dit dan ook vanuit een ander perspectief ‘zien’ en ‘(be)luisteren’? Kunnen ‘labels’ ons misschien ook iets vertellen over onszelf? Over iets in onszelf? Ik ben overtuigd van dit laatste. Uiteraard is ‘bewust worden’ vaak confronterend. Maar elk kind wil graag gelukkige volwassenen op zijn/haar pad. Ze willen van ons leren hoe ze zelf gelukkig door het leven kunnen gaan. Helaas zijn de voorbeelden van volwassenen die dit voorbeeld leven schaars…

Zet eens een andere (meer intuïtieve) bril op

Kijk eens door de ogen van een kind dat puur en zuiver is. Als kinderen voelen dat iets in ons ons belemmert om optimaal gelukkig te zijn (met onszelf), dan gaan ze ons dit (onbewust) spiegelen. De grootste spiegels zijn
in eerste instantie je bloedeigen kinderen. Ze zijn met je hart verbonden. Ze weten je diep te raken. Dit geldt ook voor leerkrachten en andere opvoeders die veel met het kind omgaan. Kinderen kijken op naar de volwassene. Daarom voelen ze ook feilloos aan wie we écht zijn. Dat is vaak anders dan wie we tonen dat we zijn. Ze duiken in het ‘label’ waar wij onszelf achter verstoppen. Verstoppen… Wat zit er in je waar je mee mag stoppen? Wat mag je niet tonen van jezelf? Vaak zijn we onze innerlijke connectie verloren of gedisconnecteerd. In disconnectie hoor je ‘dis’ en dat klinkt hetzelfde als ‘dys’. ‘Dys’ wil ook ‘slecht’ zeggen. Zie je dat er een focus komt op datgene waarmee gestopt mag worden? Heel veel labels beginnen al met ‘dys’ wat dan weer in het Engels klinkt op ‘this’. ‘Dit’ is wat we moeten zien of helder krijgen. Met andere woorden: in deze dys-labels zit verscholen wat er toe bijdraagt dat we de connectie met onszelf verloren zijn. Interessant nietwaar? Laten we enkele voorbeelden bekijken.

Dyscalculie

Dyscalculie is volgens Google ‘een leerstoornis op het gebied van rekenen’. Maar kunnen we ook zien dat een kind dat dit label krijgt ons verschillende achterliggende (metaforische) motieven kan tonen? Met een meer intuitieve bril op, zou je jezelf de vraag kunnen stellen: ‘Op wie kon ik rekenen als kind? Wordt er steeds op mij gerekend? Kan ik op iemand rekenen?’ Kinderen creëren dit probleem op school omdat dit probleem zich situeert in onze eigen leer- en levensschool. Kun je dit (door)zien?

Dyslexie

Dyslexie betekent ‘beperkt zijn in lezen’. Zou het kunnen dat kinderen die deze ‘problematiek’ aan ons tonen net wél (innerlijk) kunnen lezen? Ze ‘lezen’ ons systeem. Ze zien en voelen welke problemen we in onszelf hebben weggeschreven. De dingen die ‘geschreven’ zijn, kunnen ‘gelezen’ worden. Welke problemen vanuit onze kindertijd hebben we nog steeds in ons systeem zitten? Kinderen zijn hier, zodat we van hen kunnen leren. Zij laten ons zien wie we zijn geworden. Als je vast blijft zitten in de overtuiging dat je alles beter weet dan het kind, zullen ze je liefdevol een spiegel blijven voorhouden. Kinderen doen ALLES voor jouw geluk!

Dysorthografie

Dysorthografie betekent ‘het niet goed kunnen schrijven van een woord’, ondanks dat het kind een normale intelligentie heeft. Vaak verdraaien ze letters en schrijven dingen fonetisch. Welke woorden (van opvoeders, anderen) zijn er in je kindertijd bij je binnengekomen? Waardoor ben je ‘verdraaid in jezelf gaan leven’? Welk probleem is er in je ‘weggeschreven’? Welke lastige woorden heb je moeten verwerken? Wat kreeg je te horen in ruzies en conflicten tussen ouders of naar jezelf?
Dit zijn een paar ‘dys’-labels. Maar er is meer… Wat zit in A.D.H.D. verscholen? Anders Doen om (H)erkennings-Drang. Kinderen doen vaak heel druk, kunnen niet stil zitten en zijn precies de controle kwijt over bepaalde handelingen. Kijken we door een ‘spiegel-bril’; waar leeft dan de onrust in onszelf? In de hele maatschappij? Onderdrukken we dingen in onszelf die eigenlijk gezien willen worden? Zit er iets in ons, dat (van ons Kritische zelf) stil moet zitten, maar er eigenlijk uit wilt? Zijn we misschien de controle kwijt om in alle situaties bij onszelf te blijven…?

De spiegel van autisme

Als je luistert naar dit woord hoor je eigenlijk OUT IS
ME! Deze ‘autistische’ kinderen tonen ouders liefdevol dat ze buiten zichzelf zijn gaan leven. Een kind dat dit label draagt duikt net ‘in zichzelf’ en spiegelt daarmee de ouder(s) dat ze dit ook eens moeten gaan doen. De ouders mogen ontdekken wat ervoor heeft gezorgd dat het onveilig is om te wonen of te leven ‘bij zichZelf’. Er is van alles dat in de ouder huist dat er eigenlijk uit mag.

Hou jij al van wie je bent?

Misschien dat bovenstaande voor velen veel te ver of te diep gaat. Anderzijds weet ik ook dat er mensen onder jullie zijn die dit ook beginnen te zien. Ze geloven of ‘weten’ dit al. Kinderen zijn hier, omdat we van hen kunnen leren. Ontdekken wie we werkelijk zijn door eerst te achterhalen wie we zijn geworden. Als je vast blijft zitten in de overtuiging dat je alles beter weet dan het kind zullen ze je liefdevol de spiegel blijven voorhouden. Ze doen àlles voor je! Ze houden voor de volle 100% van de volwassene. Hoe leer je om van jezelf te houden? Welke voorbeelden heb jij van volwassenen gezien? Tijd om in actie te komen! Kinderen verdienen het om gelukkige ouders te hebben. Moeten ouders daarom samenwonen en leven? Nee! Ouders kunnen ook gescheiden van elkaar leven, zolang ze maar gelukkig zijn met zichzelf. Dit geldt òòk voor iedereen die met kinderen werkt en leerkrachten. Je gaat pas ‘vrij uit’ als je terug bij jezelf woont en terug houdt van wie je bent. Als je jezelf terug vasthoudt, bij jezelf blijft in elke situatie. Kinderen leren alles van de volwassenen. Ze hebben nood aan juiste voorbeelden. Ben jij al een liefdevol voorbeeld voor kinderen? Wil jij hier meer over leren? Wil je weten hoe jouw kind jou in beweging zet? Kom dan een lezing, een workshop en/of binnenkort een opleiding volgen bij B-One. Je zal versteld staan van de liefde die je kind voor je heeft! Meer info: www.b-one-coaching.be

Tekst: Yves Boone
Bliss07 | 2016-27

Neem een HIER kijkje in het aanbod van B-One