Leerkrachten kunnen tot inzichten komen… Nieuwe inzichten leer(t)-krachten groeien en bloeien…

M.a.w. de kracht in zich ontwikkelen om in te zien wat ze vanuit hun kindertijd hebben geleerd. Vanuit het ‘niet gezien’ worden als kind voor wie je was, zo staan veel leerkrachten nu les te geven. Macht uitoefenen op kinderen is makkelijker dan dit bij volwassenen te doen. Het zit vaak onbewust in leerkrachten te werken. Daarom doet een leerkracht vaak ook deze job of dit werk om er achter te komen dat wat je buiten je doet als job of werk ook in je werkt. Maar alles is te veranderen…

Deze leerkracht kwam tot inzicht en ik deel graag deze blog met je. 

Martine Sitter schrijft een openhartige brief aan een ex-leerling. De leerling die extra ondersteuning nodig had, dat kreeg in de vorm van een heel team om haar heen, maar eigenlijk op zoek was naar iets anders, iets basalers: contact. Martine geeft eerlijk toe, dat ze haar niet heeft gegeven wat ze nodig had en maakt haar excuses. ‘Het spijt me dat ik je tranen niet heb gedroogd als je huilend afgezonderd op je “werkplek” zat voor die waardeloze sommen, terwijl je eigenlijk alleen maar onderdeel wilde zijn van onze groep.’

 

Lieve Marla,

Waarom schrijf ik je, vraag je je misschien af. Ik wil je mijn excuses aanbieden.

Jaren geleden was ik je juf in de middenbouw. Ik was geen beginnende leerkracht en geen beginnend mens. Ik had ervaring voor de groep en een beetje ervaring in het leven.

Je komst in mijn groep was al maanden daarvoor in vele ellenlange gesprekken overwogen, voorbereid, afgewezen, opnieuw bekeken en uiteindelijk vastgelegd.

Je was anders dan de anderen. Ter wereld gekomen met een afwijking die ervoor zorgde dat je niet kon lopen, moeilijker praatte en 24 uur per dag (en dus ook de uren dat je in mijn groep kwam) extra zorg nodig had. Je kwam op de eerste schooldag met een lach van oor tot oor met een heel team bestaande uit een logopedist, fysiotherapeut, ambulant begeleidster, remedial teacher, interne begeleider en gemotiveerde en vastberaden ouders mijn, naar mijn idee, stabiel draaiende groepje binnen. Heel eerlijk gezegd was ik een beetje geïntimideerd door al die mensen. Ik voelde me overrompeld en onbekwaam.

Nog optimistisch begonnen jij, (met iedere dag weer die stralende lach als je binnen kwam) ik en je team aan specialisten aan het schooljaar. Naarmate het jaar vorderde vond het team dat je niet genoeg vooruitgang maakte. Meer overleg volgde, meer aanpassingen, meer plannen en meer doelen. Uiteindelijk zat je in je rolstoel tussen twee kamerschermen met je gezicht naar de muur: jouw werkplek. Hoopvol en glunderend keek je om je heen om maar zo veel mogelijk contact met de rest van de groep te maken, maar vergat je het blad met sommen op je tafeltje. Je team wilde nog meer aanpassingen en overleg.

Ik gaf het steeds meer op, kon de horizon niet meer zien. Uiteindelijk dacht ik dat het voor jou misschien beter was om naar een school te gaan waar meer kinderen met een handicap op zitten. Daar waren mensen die vast veel meer kennis en kunde in huis hadden om jou te helpen met die sommen. Daar zou je je misschien beter op je plek voelen, tussen andere kinderen in een rolstoel.

Het spijt me dat ik dat heb gedacht. Het spijt me dat ik wel naar je heb gekeken, maar je niet echt heb gezien. Niet heb gezien dat je genoot van het onderdeel zijn van iets wat voor bijna alle kinderen de normaalste zaak van de wereld is. Het spijt me dat ik je tranen niet heb gedroogd als je huilend afgezonderd op je “werkplek” zat voor die waardeloze sommen, terwijl je eigenlijk alleen maar onderdeel wilde zijn van onze groep.

Het spijt me dat ik niet in jouw naam voor je opkwam en tegen je team opgewassen was, door te zeggen wat ik zag: een ongelukkig kind leert niet. Het spijt me dat ik niet in staat was om mijn vooroordelen en weerstand los te laten en de reis gewoon ben aangegaan zonder me te laten leiden door je team in plaats van door jou. Het spijt me dat ik jou niet kon laten voelen wat je het liefste wilde: erbij horen. Het spijt me…

Het heeft me in al de jaren die volgden zo nu en dan nog bezig gehouden. Sinds ik moeder ben van Terra, een meisje van inmiddels bijna drie jaar met het syndroom van Down, nog vaker (eigenlijk is ze niet veel anders dan jij hoor, ze is ook maar gewoon een meisje dat verbondenheid zoekt).

Met de komst van ‘Passend Onderwijs’ dit schooljaar en onze beginnende zoektocht naar een school voor Terra kom jij steeds vaker in mijn gedachten voorbij. Ik hoop dat we voor Terra een school en een leerkracht vinden die naar Terra kan kijken zoals ze is. Iedere dag opnieuw.

Die niet door mijn moederinstinct geïntimideerd is. Die vertrouwen heeft in zichzelf, mij en Terra en daar geen oordeel over heeft. Een leerkracht die kan loslaten, vast kan pakken en een verbinding aangaat. Die sommen komen dan namelijk vanzelf wel. En als er dan toch een werkplek nodig is tegen de muur aan, tussen twee kamerschermen, dan maken we het wel gezellig daar en mag iedereen er werken. Met mooie tekeningen en foto’s en de achteruitkijkspiegel uit mijn auto (om toch contact te houden met de anderen). Had je vast een goed idee gevonden.

Lieve Marla, jij en Terra hebben me wijze lessen geleerd. De wereld wordt er mooier van. Heb een mooi leven!

Veel liefs van je juf uit de middenbouw

Martine Sitter is moeder van drie dochters, waarvan de jongste, Terra, het syndroom van Down heeft. Martine blogt over Terra op haar website.

 

Syndroom van Down

Wat mooi toch om tot inzichten te komen maar de spiegel is hard voor deze leerkracht. In één van mijn studiedagen kwam ik dit ‘probleem’ tegen. In de Emotiecaroussel – een studiedag waar we kleuters en Emoties belichten – kreeg een jonge leerkracht enorm veel weerstand. Ze vond het lastig dat ik het heel de tijd over de leerkrachten had i.p.v. de kleuters. ze wilde tools en antwoorden hoe ze lastige dingen van de kinderen kon aanpakken. Ze was duidelijk onwetend over de impact van haar eigen opgepotte emoties op de kinderen van de klas. Ze had er ook amper oor naar want een kind heeft een PROBLEEM – ik toch niet? zei ze! Wel dat is het hem juist. Vermits je als leerkracht een probleem ziet in het kind zegt dat veel over de leerkracht. Welk problemen heeft de leerkracht als kind gezien en geleerd waar ze het bewuste contact met zichzelf is mee verloren?

 

Het M-Decreet

In haar klas zat een kindje met het syndroom van Down. Door de invoering van het M-decreet was dat mogelijk. Meerdere collega’s in België zitten met een M-decreet kind in de klas. We moeten uitvoeren wat van hoger hand werd beslist maar staan de leerkrachten eigenlijk wel achter het M-decreet. Of is het M-decreet een decreet van MOETEN! Deze leerkracht kloeg over het feit dat het kind dat het syndroom van Down droeg tijdens het schilderen steeds met haar beschilderde handen op de kasten een afdruk van haar handen maakte. De juf wou van mij horen hoe ze tegen dit kind kon reageren zodat ze hiermee zou stoppen. Want tot nu toe luisterde dit niet naar haar. Wel, ik ben overtuigd dat dit kind voor de volle 100% naar deze leerkracht luisterde. Dit kind met het syndroom van Down toonde de juf in welk syndroom, patroon deze leerkracht verzeild is geraakt. Emoties oppotten DOWN in zichzelf zodat ze er niet meer hoeft mee bezig te zijn. Een kind dat wij zien als onderontwikkeld en met een achterstand zit heeft de mogelijkheid om contact te maken met wat er in deze leerkracht onderontwikkeld is en achterin tot stand is gekomen. DOWN in zichzelf heeft deze leerkracht een syndroom ontwikkeld om al haar emoties in kasten op te bergen en daar vervolgens nooit meer naartoe te gaan. Wat opgesloten zit in deze juf daar kon dit kind met dit syndroom probleemloos aan en toonde het als een probleem via de afdrukken op de kastdeur. Dat vond de leerkracht lastig maar dat kind vond deze last in deze leerkracht en drukte het af op een kastdeur wat de leerkracht ooit zelf met haar eigen handen in zichzelf heeft weggedrukt, opgesloten in een innerlijk kastje. 

 

Bewustwording in scholen, opvoeding en opleidingen

Alles wat te maken heeft met opvoeding van kinderen staat klaar om een grote metamorfose door te maken.  Je kan best begrijpen dat deze leerkracht mijn boodschap meteen van de tafel gooide. Veel leerkrachten zijn slapende en zijn blind voor wat kinderen ons liefdevol aanreiken. Veel leerkrachten geven les of staan voor de klas om een pijn te OVER-leven. Elk kind wil een gelukkige leerkracht voor zijn/haar neus. Maar welke leerkracht is dat of kan dat? Op diezelfde studiedag was er een andere leerkracht die plots wenend de klas verliet. Ze liep letterlijk weg van haar onverwerkte emoties. Na deze studiedag kom ik de directeur tegen van deze school. Hij was niet tevreden over het aanbod dat ik gaf. Hij zei dingen waaruit ik kon opmaken dat iemand met hem was gaan praten. De leerkracht die de klas uitliep zocht een hogere macht op om mij te stoppen. Ik was veel te confronterend. En ja ik beken! Volledig gelijk ‘Ik ben confronterend!’ Maar waarom doe ik dit? Denk je dat ik bezig ben met leerkrachten pijn te willen doen? Ik moet de leerkrachten confronteren met de ‘PIJN’ die al aanwezig is in de leerkracht. Is dat lastig? JA! Maar de kinderen in de klas hebben er meer last van dan ik. Want ik weet wat ze ermee doen. Na het spiegelen, waar volwassen vaak blind voor zijn, nemen ze de last met zich mee. Ze beginnen het probleem of de pijn die ze spiegelend tonen, die in de oorsprong van de volwassene is, te geloven dat ze die zelf zijn of hebben. Welkom in de Emotiecaroussel. 

Uiteraard ben je ik zeer benieuwd naar jullie reacties…

groeten Yves – www.b-one-coaching.be