Klik HIER -> om meer te weten over de VIER-hoeken van de paarse hartkamer van B-One®
Dit is de paarse Hartkamer van B-One® -> PROF’s
B-One® heeft ook PROF’s als de paarse hartkamer. Ben jij al professioneel bezig met bewustwording? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of carrièreswitch? De wereld heeft mensen nodig die helpen, door hen te leren hoe ze zelf terug op de rails van hun oorspronkelijke roots geraken. We zijn ver afgedwaald van wie we ‘echt’ zijn. In het echt zijn we vaak wie we denken dat we moesten zijn. Vaak is nog weinig van de authentieke versie te bespeuren. Maar ze is er! Dat is zeker.
Als menselijk wezen zijn we echt ‘krakken’ om ons in verschillende rollen te droppen. Het is een overlevingsmechanisme geworden wat geautomatiseerd leeft in jou. Velen zitten nog vast in een hele diepe hypnose en ze zijn zich daar vaak totaal onbewust van.


Het gezicht achter B-One
In 1989 studeerde ik in Brugge af als kleuterleider. Jaren deed ik deze job met HART en ZIEL. Door de jaren heen heb ik mijn pallet gevuld met heel wat opleidingen. Eind 2011 werd B-One-Coaching.be geboren. Het was toen nog allemaal héél klein en in combinatie met mijn full-time werk in de kleuterklas.
Ik heb een missie uit te dragen: “mensen leren hoe ze zichzelf terug bij hun authentieke versie brengen, één-wording, het kind dat ze waren in zichzelf resetten”. Kortom B-One zijn met zichzelf. We gaan allemaal door heel wat toestanden in onze kindertijd. De ene al erger dan de andere. Omdat we nooit hebben geleerd om te luisteren naar onszelf, zijn we in een OPvoeding terecht gekomen. In deze OPvoeding kwam alles gewoon bovenOP onze WARE IK terecht. Alles wat we in tussentijd in onszelf hebben gedropt, heeft ons amper gevoed. B-One-Coaching.be haalt datgene wat erOP ligt erAF, zodat jij weer toegang krijgt tot jezelf. Er valt zoveel te beleven op deze wereld. En het is tijd om meer te leren over wie je ECHT bent. Vaak zit je vast in afwijzend gedrag, schuif je steeds de schuld in andermans schoenen, neem je amper verantwoordelijkheid voor je eigen manier van denken, weiger je te luisteren naar je eigen lichaam en ben je vastgeroest in een illusie van wat LIEFDE zou kunnen zijn. Je bewuste mogelijkheden zijn meestal zeer beperkt en zitten blokvast door onbewuste overgenomen overtuigingen en patronen die verder leven in ons. We reageren vaak vanuit opgelopen pijnen die afstammen vanuit onze kindertijd. Mogelijks zelfs van nog veel verder terug…

Het is mijn SCHULD dat ik in SCHULD geloof.
Ik kan evengoed in iets anders geloven…
We zijn allemaal kind van onze ouders. Dat zal ook altijd zo blijven. We kunnen alles wat we hebben geleerd wel herprogrammeren zodat er terug stroming komt in ons leven. Dit wil helemaal niet zeggen dat de ouders liefde – loos gehandeld hebben. Als we ervoor blijven kiezen om ‘de schuld’, van wat er in onze kindertijd verkeerd zou zijn gelopen, in de schoenen van de ouders te schuiven, dan blijven we ter plaatse trappelen. Schuld is een programma dat tussen onze oren zit. Vermits je alles kan veranderen kan je ook ‘alle schuld’ uit je systeem gooien. Waar wacht je nog op?
Je hebt zoveel geleerd. Een aantal van die aangeleerde patronen zorgen ervoor dat je hele functioneren werd belemmerd! Je kan ook leren om op een andere manier te leven. Een manier die je vooruit helpt. Ik heb een TOOLbox vol. Daarmee kunnen we samen je onderbewustzijn gaan opruimen. Zodat je toekomst alleen maar mooier wordt. Je kan jezelf bevrijden want je bent de creator van je eigen leven. Dat was al altijd zo, maar nu kan je het bewust inzetten. Kies dan nu om BEWUST verder te LEVEN.
De puzzelstukken van het leven van Yves Boone
Geboren in Nieuwpoort -> klik om meer weten…

Op 23 augustus 1968 werd ik samen met mijn tweelingbroer Ivan geboren te Nieuwpoort.
Ik kwam terecht in een gezin waar ik de 5de zoon werd. Op mij hadden ze echter niet gerekend. In 1968 bestond een echografie nog niet. Mijn ouders hadden dus helemaal niet door dat ze eigenlijk 2 kinderen verwachtten i.p.v. één. Mijn broer was de eerstgeborene. Voor mij was er dus geen plaats, kledij, naam,… voorzien. Mijn broer kreeg de naam Ivan en ik de naam Yves. Ivan = een Russische naam voor de Franse naam Yves. We kregen dus beiden dezelfde naam en we leken als 2 druppels water op elkaar. Je zou voor minder moeite hebben met je identiteit, toch?

Stukken van de puzzel die ik op te lossen had…
- identiteit, wie ben ik?
- schuldig voelen
- geen (h)erkenning
- vergeleken zijn/voelen
- niet verwacht zijn
- geen eigen plaats & plek (samen in de baarmoeder)

Talenten en inzichten die ik mocht ontwikkelen…
- Nieuwpoort = nieuwe poort
- tweeling = twee in één dracht = ONE
- in deelpersoonlijkheden leven
- helderziendheid
- heldervoelend zijn
Yves als jong kind -> klik om meer te weten …

‘Ben jij Ivan of Yves?’; vragen ze je steeds weer…
Stel je maar eens voor… Dat overal waar je komt, amper iemand echt weet wie je bent. Dat ze je steeds de vraag stellen: ‘Ben jij Ivan of Yves?’ Ik zit in het lichaam van Yves en ik zie Ivan. Ik kan niet zien dat hij mij is. Want ik voel me ‘ik’ en niet ‘hij’. En de anderen zien dat verschil niet… Kan jij je deze verwarring voorstellen?
Ik had altijd veel fantasie en creativiteit. Die zou ik later in mijn leven hard nodig hebben. Op de foto zie je mij van een duin naar beneden huppelen. Met de handjes in de lucht. Ik vond dit heel lang een afschuwelijke foto. Het was een deel van mezelf dat ik niet wou hebben, niet wou zijn… Maar ook dit deel, hoe hard ik het ook van me wegduwde omdat ik niet wist wat het was en het me anders maakte, wilde deel uitmaken van mijn leven. Ik voelde me op één of andere manier ‘anders’ dan de rest en dat wil je als kind niet. Je wilt niet anders zijn dan de rest. Je wilt ‘zijn’ zoals de rest… Dan heb je ook nog een broer die op je lijkt en toch voel en zie ik me anders… Ontzettend veel mensen voelen zich anders, herkenbaar?

Stukken van de puzzel die ik op te lossen had…
- anders voelen
- er niet bij horen
- in/met verwarring leven
- uitgelachen
- niet begrepen voelen
- aanpassen
- emotionele onderdrukking

Talenten en inzichten die ik mocht ontwikkelen…
- creativiteit
- fantasie
- mezelf, mijn leven in vraag stellen
- zelfreflectie
- geaardheid
- aarding
Scheiding in de lager school -> Meer weten…



Naar de kerk gaan was ook een onderdeel van mijn lagere schooltijd.
We waren beiden ook misdienaar. We zaten in dezelfde klas en op een gegeven moment werden we van elkaar gescheiden. Ik mocht een klas hoger en mijn broer moest een jaartje overdoen. Plots stond ik er helemaal alleen voor. En geloof me, ik was stil en helemaal niet zo mondig als nu. Wat voor mij toen vooral belangrijk was, was ervoor te zorgen dat ik op een goed blaadje stond bij de ouders, volwassenen, de leerkrachten. Me aanpassen aan wat ik dacht dat ik moest zijn. Ik was daar een ‘krak’ in… Wat een ander van mij vond, was ontzettend belangrijk voor mij.
Vanuit die kindertijd heb ik mezelf opgezadeld met héél wat problemen. Een jeugd waarin ik in aanraking kwam met GEPEST worden en een vorm van MISBRUIK heb ondergaan. Dit kwam nog sterker tot uiting tijdens mijn pubertijd. Mijn omgeving toonde me verslaving en doofpotaffaires. Ook een tekort aan GELD was in mijn jeugd sterk aanwezig. De opvoeding van een gezin met 5 kinderen, waarvan ik de vijfde was, kwam vooral terecht op de schouders van mijn moeder. Alleen papa ging werken. En mama was huisvrouw. Mijn vader participeerde veel minder in de opvoeding. Ik was ook bang van hem en vond zijn alcoholgebruik helemaal niet leuk.
Mijn volledige jeugd bracht ik door te Lombardsijde, waar ik ook naar school ging. De school was trouwens vlak naast ons huis. Even de deur uit en de andere poort in en ik was op school. Vanaf het vierde leerjaar zat ik ook zonder Ivan in de klas. Op hem terugvallen was geen optie meer. Tegen het einde van de lagere school waren speeltijden absoluut niet mijn favoriete momenten. Ik kwam vaak pas op school aan als de bel ging. Ik voelde me anders en vaak niet begrepen.
Spelletjes spelen was trouwens ook niet echt mijn ding. Het ging altijd om winnaars en verliezers. Vaak ook om balspelen waarbij je scoorde als je de bal in het doel van de tegenpartij wist te krijgen. Dan was je de held. Maar vaak moest je fysiek ook heel wat inspanning leveren. Dat was al een probleem. Want ik kwam vaak met mijn ademhaling in de problemen. Zeer extreem soms, waardoor sport niet op mijn pad lag. Bij mijn broer was dat wel zo. Het was voor hem ook een manier om dichter bij papa te geraken en gezien te worden door hem. Papa deed zelf aan voetbal. Dat was duidelijk niet de weg die ik moest volgen. Ik kreeg daar letterlijk geen adem door.
Taal was een groot probleem op school. Lezen en schrijven was eerder problematisch. Heel wat spellingsregels integreerde ik niet. Ik had zeker het label dyslexie gekregen als dat toen al bestond. Ik bleef in mijn gevoel hangen en kon de stap naar ‘enkel mijn hoofd gebruiken’ blijkbaar moeilijker maken dan de meeste anderen van de klas.
Ik zat nog op de lagere school toen ik begon te werken bij de groenteboer’, net om de hoek. Ik ben in mijn tienerjaren beginnen werken om extra centen te verdienen. Het was héél normaal dat we als kind vanop zo’n jonge leeftijd al gingen werken.

Stukken van ik de puzzel die op te lossen had…
- geloof buiten mezelf leggen
- overtuiging goed & kwaad
- er alleen voor staan
- gescheiden voelen
- prestatiedrang
- bewijsdrang
- stil zijn
- liefde naar buiten richten
- de ander is belangrijker
- de ander weet het beter
- pesten
- misbruik
- geld te korten
- verslavingen
- veel werken voor het geld
- een papa missen
- weglopen van lastige zaken
- emoties te slapen leggen -> wenend in slaap vallen
- in ademnood
- taalproblemen -> lezen, schrijven

Talenten en inzichten die ik mocht ontwikkelen…
- geloof in mezelf
- uit het niets iets maken
- creatiemogelijkheden
- bij mezelf blijven
Mijn secundair onderwijs deed ik in Nieuwpoort. Later trok ik naar Oostende want ik dacht toen dat verpleging mijn ding zou zijn. Maar de stages in kinderdagverblijven, crèches en 1ste kleuterklas maakten “een talent” in me wakker. Het idee om kleuterleider te worden ging toen niet meer uit mijn hoofd. Ik kreeg veel positieve reacties op de manier hoe ik met kinderen omging maar vooral de rust die ik blijkbaar overbracht op kinderen. Dat zou dus iets voor mij zijn. Als man tussen allemaal jonge vrouwen studeren om dit beroep te leren verliep beter dan ik had verwacht. Het was tenslotte een behoorlijke drempel maar ik nam hem. In hart en ziel werd ik kleuterleider.
In 1990 ben ik getrouwd. Mijn vrouw en ik bleven 10 jaar samen en vanuit ons huwelijk kwamen 3 kinderen op de wereld. Ik moest duidelijk kinderen hebben want ik had een missie waar ik toen totaal geen idee van had. Aan de ene kant was het een periode waarin ik stilaan “wakker” werd maar aan de andere kant voelde ik ook steeds meer dat ik vastliep. Mijn ware KERN begon in opstand te komen. Diegene die ik echt was diep vanbinnen was vastberaden om van zich te laten horen. Daarvoor moest ik wel door heel wat ellende. Weer had ik heel wat obstakels te overwinnen. Ik verzeilde regelrecht in een (v)echtscheiding, willen of niet. Soms leek het echt op de hel! Althans dat is hoe ik het vroeger zag. Toen ik leerde hoe ik de strijd kon staken veranderde heel de wereld rondom mij. Nu, vele jaren later, zie ik de bedoeling, van wat ik heb meegemaakt, in. Ik kan er nu ook DANKBAAR op terugkijken. Want ik heb ontzettend veel geleerd en ik kan nu zien dat dit me heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Nu ben ik vrij en deel sinds de eeuwwisseling mijn leven met mijn man. Intussen staan we in voor de full-time opvoeding van onze kids. De mama van de kids verdween al vele jaren geleden uit het toneel qua opvoedende rol van de kids… Een hele klus die een vader in mij heeft wakker gemaakt die dag en nacht verschilt met de vader die ik ooit zelf had.
Ik heb de kans genomen om te groeien maar eerst heb ik een hele tijd diep in de put gezeten. Praten over mijn ellende hielp me staande. ik ben hulp gaan zoeken bij een psycholoog die me vrij rap duidelijk maakte dat wat ik voelde me steeds zal drijven. Mijn verstand zei dat ik een homo leven niet mocht doen en mijn gevoel zei : “Dit is het!” Door mijn gevoel te volgen ben ik uiteindelijk dichter bij mezelf gaan staan. Mijn geaardheid heb ik geuit en ik leef nu sinds de eeuwwisseling in een lijf en leven dat juister bij me past. Toen de kinderen full-time bij ons terecht kwamen ben ik opnieuw begeleiding voor mezelf en de kids gaan zoeken. Ik kreeg deurwaarders over de vloer en zat in financiële problemen. Ik begreep toen niet wat ik in godsnaam had gedaan om dit allemaal te moeten meemaken. Ik heb veel geleerd en ik ben wakker geworden. Mijn ervaring is een bron om uit te putten bij het coachen in het bewustwordingsproces van wie de uitdaging met me aangaat. Mijn missie is “KIND-eren”. Eigenlijk alles en iedereen dat iets met kinderen te maken heeft. Maar uiteindelijk zijn we dat allemaal. We zijn allemaal KIND geweest. Daar start uiteindelijk het hele proces voor iedereen… We kunnen best allemaal onze kindertijd onder de loep nemen en de ballasten, trauma’s en belemmerende overtuigingen op ruimen. Mij heeft het in elk geval bevrijd!
De puzzelstukken van het professionele leven van Yves Boone
Ik heb van heel wat jobs genoten en ze waren steeds in functie van kinderen. Ik had nog maar net het diploma van kleuterleider op zak en ik kon in juli al beginnen werken in een opvangcentrum in Koksijde. Ik had voordien op deze plaats stage gelopen en mocht daar in de zomer van 1989 meteen van start als opvoeder. Ik werkte met gehandicapte kinderen. Op slag ontstond er ook een vriendschap met een vriendin waar ik nog steeds heel nauw mee verbonden ben. Deze vriendschap wakkerde toen mijn spirituele kant toen aan maar ik deed er verder amper iets mee. Ik sliep nog behoorlijk. Ik was niet geaard. Na ongeveer anderhalf jaar startte ik een nieuwe kleuterklas in Nieuwpoort. In mijn eerste klasje werkte ik met peuters en eerste kleuterklas samen. Sommige ouders vonden het een beetje vreemd dat een man dit beroep deed. Een ouder heeft het zelfs meer dan een week volgehouden om haar dochter niet bij mij in de klas te zetten. Maar al vlug was iedereen overtuigd van wat ik in mijn mars meedroeg. Mijn creativiteit kende geen grenzen en ik gaf me volledig voor deze job. Eind juni 1991 stopte dit avontuur al. In Duitsland werden alle legerkampen opgedoekt. Daar waren Vlaamse scholen georganiseerd en deze werden nu mee opgedoekt. Met gevolg dat alle benoemde leerkrachten terug kwamen naar België. Ik werd eventjes werkloos daar die benoemde leerkrachten een voorrangsmaatregel kregen. Maar na amper 2 maanden stempelen kwam de volgende uitdaging.
Via de werkloosheidsdienst kreeg ik een job aangeboden als opvoeder op een internaat. Ik had amper 2 maanden werkloosheid achter de rug. Daar er weinig job in het onderwijs voor handen was nam ik deze job maar aan. In het Koninklijk Werk IBIS te Bredene ging ik in de leefgroep werken van 8 – 11 jarigen. 25 Kinderen had ik onder mijn vleugels. Allemaal kwamen deze kinderen uit sociaal moeilijke milieus of thuissituaties. Het was tanden bijten en ik heb dikwijls een traan gelaten… Na 6 maanden gaf ik het op en wou daar weggaan. De directie wou me niet zomaar laten gaan en ik kreeg een zeer mooi voorstel- Uiteindelijk ben ik er 10 jaar blijven werken. Ik wou deze job eerst zo goed doen maar dat lukte niet. Toen ik wist dat ik er van dag op dag weg kon, als ik een job in het onderwijs had, viel er zo’n pak van me af. Nadien kreeg ik andere uren en weekend werk. Er kwam ruimte voor andere dingen. Ik ging mijn eigen huis bouwen. De straat heette Tentestuk en het dorp Zerkegem. Kan het nog duidelijker? Uiteraard zie ik dat pas enkele jaren later. Door het werken met de kinderen die op K.W. IBIS zaten ben ik op zoek gegaan naar andere vormen in omgaan met kinderen. Ik zag dat straffen geen aarde aan de dijk bracht. In tegendeel het werd erger of steeds weer herhaald. Ik ging heel hard experimenteren met positievere benaderingen. Ik boekte vrij vlug zeer mooie wendingen die door enkele andere opvoeders werden overgenomen. Het heeft me een duidelijk beeld gebracht over positief en negatief en ik pas het nog steeds toe in een nog meer geëvolueerde vorm. Dank je K.W. IBIS voor de leerlessen…
Toen ik net was afgestudeerd als kleuterleider kreeg ik de kans om wat Sinterklaasfeesten te animeren. Ik richtte Poppentheater “De Zwarte Kat” op en kon het in de loop der jaren verder uitbouwen. Ik reisde door België met mijn Poppentheater en deed animatie als Clown Avatar. Deze naam had ik zomaar gekozen. Als een hele zaal mijn naam riep dan hoorde ik altijd ‘appeltaart’ en dat zorgde voor heel wat verwarring en plezier. Eigenlijk had ik geen flauw idee wat de betekenis was van dit woord. 🙂 Ik leerde hier dat ik geen enkele moeite had om me in een andere rol te steken. Met mijn echtscheiding kwam hier ook meteen een einde aan. Later begreep ik hoe hard we als kind dit allemaal doen en kunnen. Een heel stuk van mijn leven speelde ik, onbewust, een rolletje.
Naast animatie en poppenkast begon ik ook gidswerk te doen voor het centrum Duin en Zee. Met groepen kinderen deed ik activiteiten in de duinen en op het strand allemaal rond natuurexploratie. Het was heerlijk om doen en ik kon het combineren met mijn job als opvoeder in K.W. IBIS. Later groeide uit dit Centrum ook het ontstaan van Week van de Zee uit, gedragen door de Provincie West-Vlaanderen.
Het was oktober 2001, het jaar dat ik regelrecht in de (V)echtscheiding zat, als ik een aanbod kreeg van Ewout van het Mu-zee-um. Hij zocht nog een educatieve medewerker voor de Educatieve dienst van het Museum voor Schone Kunsten in Oostende. Door mijn eerdere prestaties als gids bij Duin en Zee leek ik de geknipte persoon te zijn. Intussen had ik een coming – out achter de rug. Ik was zeer verbaasd van hoe makkelijk en probleemloos mijn omgeving, met uitzondering van mijn ex en haar familie, hierop reageerde en me zelfs nieuwe mogelijkheden aanbood. Ik nam deze kans en deed ook deze job weer met hart en ziel. Mijn creativiteit bloeide plots weer open en ik leerde voor groepen spreken en mijn ding doen. Me tonen hoe ik was en deze keer niet meer achter een poppenkast. Ook dit had ik nodig in mijn groei.
Al deed ik de job op het Mu-Zee-Um super graag, ik zat in de knoop met de momenten dat ik mijn kinderen bij me had. Daarom besloot ik terug in het Onderwijs te stappen. Het vreemde was dat ik wist dat het voor ongeveer 10 jaar zou zijn. Nadien zou ik mijn ervaring gaan uitdelen in bv een hoge school. Zo zag ik het toen. In december 2003 solliciteerde ik naar alle scholen rond Oostende en alle scholen rond Boechout, de plaats waar mijn vriend woonde. Ik had er een ongelofelijk vertrouwen in dat ik werk zou vinden. Ik was overtuigd dat het lot me bracht waar ik moest zijn voor de volgende leer les. Op 8 januari 2004 kreeg ik een telefoon van de directie van een kleuterschool uit Mortsel. Op 12 januari kon ik van start gaan. Ik heb nooit meer zonder werk gezeten…
Via FB vroeg ik een gesprek met de Onderwijs Minister Pascal Smet. Na enige tijd kreeg ik reactie via zijn secretaresse die op mijn verzoek inging. Waar ik dan mee bezig was en op welke manier ik heb geleerd om met kinderen om te gaan, ik vertelde het hem allemaal. De Minister had een zeer luisterend oor en adviseerde me om een boek te schrijven. Dat boek komt er maar daar heb ik nog even tijd voor nodig. Ik adviseerde de minister ook om meer mensen van het werkveld in de opleiding te laten lesgeven. Ik zelf heb in mijn opleiding geen les gekregen van mensen die zelf voor de klas (kleuters) hebben gestaan. Dit lijkt me zeer vreemd dat dit nu nog vaak zo is.
In de afgelopen 10 jaar ben ik me gaan voorbereiden om mijn missie, die stilaan wakker werd in mij, de wereld in te brengen. Intussen heb ik tal van opleidingen genoten van therapieën, coaching, begeleiding, kindertolk, Energiewerk, enz. Ik heb een toolbox verzameld die ik nu gebruik om andere mensen te begeleiden in hun bewustwordingspad. Verschillende jaren werd ik als gastdocent gevraagd op de KDG Hoge school Antwerpen om er als gastdocent aan de slag te gaan met 2de jaars studenten van het Kleuteronderwijs. Ook deze ervaringen hebben me alleen maar gesterkt en mijn Missie zichtbaarder gemaakt.
Later begreep ik ook waarom ik met kinderen moest werken en ik er zelf 3 had verwekt. Ik moest het “KIND ZIJN” volledig begrijpen omdat dit mijn missie is. In het woord kinderen zit KIND-eren verstopt. Iedereen kan maar best het kind in zichzelf leren eren. Dat pure en ware stuk dat opgesloten ligt in jezelf bevrijden is het beste wat je kan doen. Mijn Missie is dat kind-stuk bij iedereen die dat wil bevrijden en vervolgens het HART bevrijden zodat de doorstroom naar de 5de dimensie, het uiten van jezelf via de keelchakra probleemloos verloopt. Iedereen is hier nodig op de wereld! Wij hebben alles in eigen handen om de wereld te hervormen naar een liefdevolle plaats…
De paarse hartkamer van B-One® heeft 4 b(l)oeiende hoeken.
Klik op één van de paarse hartjes om je verder, in één van de VIER-hoeken van de paarse hartkamer van B-One®, te verdiepen.
Zo navigeer je dieper naar onderliggende info die thuishoort onder de paarse hartkamer.
Intussen heeft B-One ook tal van eigen methodes ontwikkeld. Meer weten?