Mijn secundair onderwijs deed ik in Nieuwpoort. Later trok ik naar Oostende want ik dacht toen dat verpleging mijn ding zou zijn. Maar de stages in kinderdagverblijven, crèches en 1ste kleuterklas maakten “een talent” in me wakker. Het idee om kleuterleider te worden ging toen niet meer uit mijn hoofd. Ik kreeg veel positieve reacties op de manier hoe ik met kinderen omging maar vooral de rust die ik blijkbaar overbracht op kinderen. Dat zou dus iets voor mij zijn. Als man tussen allemaal jonge vrouwen studeren om dit beroep te leren verliep beter dan ik had verwacht. Het was tenslotte een behoorlijke drempel maar ik nam hem. In hart en ziel werd ik kleuterleider.

In 1990 ben ik getrouwd. Mijn vrouw en ik bleven 10 jaar samen en vanuit ons huwelijk kwamen 3 kinderen op de wereld. Ik moest duidelijk kinderen hebben want ik had een missie waar ik toen totaal geen idee van had. Aan de ene kant was het een periode waarin ik stilaan “wakker” werd maar aan de andere kant voelde ik ook steeds meer dat ik vastliep. Mijn ware KERN begon in opstand te komen. Diegene die ik echt was diep vanbinnen was vastberaden om van zich te laten horen. Daarvoor moest ik wel door heel wat ellende. Weer had ik heel wat obstakels te overwinnen. Ik verzeilde regelrecht in een (v)echtscheiding, willen of niet. Soms leek het echt op de hel! Althans dat is hoe ik het vroeger zag. Toen ik leerde hoe ik de strijd kon staken veranderde heel de wereld rondom mij. Nu, vele jaren later, zie ik de bedoeling, van wat ik heb meegemaakt, in. Ik kan er nu ook DANKBAAR op terugkijken. Want ik heb ontzettend veel geleerd en ik kan nu zien dat dit me heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Nu ben ik vrij en deel sinds de eeuwwisseling mijn leven met mijn man. Intussen staan we in voor de full-time opvoeding van onze kids. De mama van de kids verdween al vele jaren geleden uit het toneel qua opvoedende rol van de kids… Een hele klus die een vader in mij heeft wakker gemaakt die dag en nacht verschilt met de vader die ik ooit zelf had.

Ik heb de kans genomen om te groeien maar eerst heb ik een hele tijd diep in de put gezeten. Praten over mijn ellende hielp me staande. ik ben hulp gaan zoeken bij een psycholoog die me vrij rap duidelijk maakte dat wat ik voelde me steeds zal drijven. Mijn verstand zei dat ik een homo leven niet mocht doen en mijn gevoel zei : “Dit is het!” Door mijn gevoel te volgen ben ik uiteindelijk dichter bij mezelf gaan staan. Mijn geaardheid heb ik geuit en ik leef nu sinds de eeuwwisseling in een lijf en leven dat juister bij me past. Toen de kinderen full-time bij ons terecht kwamen ben ik opnieuw begeleiding voor mezelf en de kids gaan zoeken. Ik kreeg deurwaarders over de vloer en zat in financiële problemen. Ik begreep toen niet wat ik in godsnaam had gedaan om dit allemaal te moeten meemaken. Ik heb veel geleerd en ik ben wakker geworden. Mijn ervaring is een bron om uit te putten bij het coachen in het bewustwordingsproces van wie de uitdaging met me aangaat. Mijn missie is “KIND-eren”. Eigenlijk alles en iedereen dat iets met kinderen te maken heeft. Maar uiteindelijk zijn we dat allemaal. We zijn allemaal KIND geweest. Daar start uiteindelijk het hele proces voor iedereen… We kunnen best allemaal onze kindertijd onder de loep nemen en de ballasten, trauma’s en belemmerende overtuigingen op ruimen. Mij heeft het in elk geval bevrijd!

Via de werkloosheidsdienst kreeg ik een job aangeboden als opvoeder op een internaat. Ik had amper 2 maanden werkloosheid achter de rug. Daar er weinig job in het onderwijs voor handen was nam ik deze job maar aan. In het Koninklijk Werk IBIS te Bredene ging ik in de leefgroep werken van 8 – 11 jarigen. 25 Kinderen had ik onder mijn vleugels. Allemaal kwamen deze kinderen uit sociaal moeilijke milieus of thuissituaties. Het was tanden bijten en ik heb dikwijls een traan gelaten… Na 6 maanden gaf ik het op en wou daar weggaan. De directie wou me niet zomaar laten gaan en ik kreeg een zeer mooi voorstel- Uiteindelijk ben ik er 10 jaar blijven werken. Ik wou deze job eerst zo goed doen maar dat lukte niet. Toen ik wist dat ik er van dag op dag weg kon, als ik een job in het onderwijs had, viel er zo’n pak van me af. Nadien kreeg ik andere uren en weekend werk. Er kwam ruimte voor andere dingen. Ik ging mijn eigen huis bouwen. De straat heette Tentestuk en het dorp Zerkegem. Kan het nog duidelijker? Uiteraard zie ik dat pas enkele jaren later. Door het werken met de kinderen die op K.W. IBIS zaten ben ik op zoek gegaan naar andere vormen in omgaan met kinderen. Ik zag dat straffen geen aarde aan de dijk bracht. In tegendeel het werd erger of steeds weer herhaald. Ik ging heel hard experimenteren met positievere benaderingen. Ik boekte vrij vlug zeer mooie wendingen die door enkele andere opvoeders werden overgenomen. Het heeft me een duidelijk beeld gebracht over positief en negatief en ik pas het nog steeds toe in een nog meer geëvolueerde vorm. Dank je K.W. IBIS voor de leerlessen…

Toen ik net was afgestudeerd als kleuterleider kreeg ik de kans om wat Sinterklaasfeesten te animeren.  Ik richtte  Poppentheater “De Zwarte Kat” op en kon het in de loop der jaren verder uitbouwen. Ik reisde door België met mijn Poppentheater en deed animatie als Clown Avatar. Deze naam had ik zomaar gekozen. Als een hele zaal mijn naam riep dan hoorde ik altijd ‘appeltaart’ en dat zorgde voor heel wat verwarring en plezier. Eigenlijk had ik geen flauw idee wat de betekenis was van dit woord. 🙂 Ik leerde hier dat ik geen enkele moeite had om me in een andere rol te steken. Met mijn echtscheiding kwam hier ook meteen een einde aan. Later begreep ik hoe hard we als kind dit allemaal doen en kunnen. Een heel stuk van mijn leven speelde ik, onbewust, een rolletje.

Naast animatie en poppenkast begon ik ook gidswerk te doen voor het centrum Duin en Zee. Met groepen kinderen deed ik activiteiten in de duinen en op het strand allemaal rond natuurexploratie. Het was heerlijk om doen en ik kon het combineren met mijn job als opvoeder in K.W. IBIS. Later groeide uit dit Centrum ook het ontstaan van Week van de Zee uit, gedragen door de Provincie West-Vlaanderen.

Het was oktober 2001, het jaar dat ik regelrecht in de (V)echtscheiding zat, als ik een aanbod kreeg van Ewout van het Mu-zee-um. Hij zocht nog een educatieve medewerker voor de Educatieve dienst van het Museum voor Schone Kunsten in Oostende. Door mijn eerdere prestaties als gids bij Duin en Zee leek ik de geknipte persoon te zijn. Intussen had ik een coming – out achter de rug. Ik was zeer verbaasd van hoe makkelijk en probleemloos mijn omgeving, met uitzondering van mijn ex en haar familie, hierop reageerde en me zelfs nieuwe mogelijkheden aanbood. Ik nam deze kans en deed ook deze job weer met hart en ziel. Mijn creativiteit bloeide plots weer open en ik leerde voor groepen spreken en mijn ding doen. Me tonen hoe ik was en deze keer niet meer achter een poppenkast. Ook dit had ik nodig in mijn groei.

Al deed ik de job op het Mu-Zee-Um super graag, ik zat in de knoop met de momenten dat ik mijn kinderen bij me had. Daarom besloot ik terug in het Onderwijs te stappen. Het vreemde was dat ik wist dat het voor ongeveer 10 jaar zou zijn. Nadien zou ik mijn ervaring gaan uitdelen in bv een hoge school. Zo zag ik het toen. In december 2003 solliciteerde ik naar alle scholen rond Oostende en alle scholen rond Boechout, de plaats waar mijn vriend woonde. Ik had er een ongelofelijk vertrouwen in dat ik werk zou vinden. Ik was overtuigd dat het lot me bracht waar ik moest zijn voor de volgende leer les. Op 8 januari 2004 kreeg ik een telefoon van de directie van een kleuterschool uit Mortsel. Op 12 januari kon ik van start gaan. Ik heb nooit meer zonder werk gezeten… 

Via FB vroeg ik een gesprek met de Onderwijs Minister Pascal Smet. Na enige tijd kreeg ik reactie via zijn secretaresse die op mijn verzoek inging. Waar ik dan mee bezig was en op welke manier ik heb geleerd om met kinderen om te gaan, ik vertelde het hem allemaal. De Minister had een zeer luisterend oor en adviseerde me om een boek te schrijven. Dat boek komt er maar daar heb ik nog even tijd voor nodig. Ik adviseerde de minister ook om meer mensen van het werkveld in de opleiding te laten lesgeven. Ik zelf heb in mijn opleiding geen les gekregen van mensen die zelf voor de klas (kleuters) hebben gestaan. Dit lijkt me zeer vreemd dat dit nu nog vaak zo is. 

In de afgelopen 10 jaar ben ik me gaan voorbereiden om mijn missie, die stilaan wakker werd in mij, de wereld in te brengen. Intussen heb ik tal van opleidingen genoten van therapieën, coaching, begeleiding, kindertolk, Energiewerk, enz. Ik heb een toolbox verzameld die ik nu gebruik om andere mensen te begeleiden in hun bewustwordingspad. Verschillende jaren werd ik als gastdocent gevraagd op de KDG Hoge school Antwerpen om er als gastdocent aan de slag te gaan met 2de jaars studenten van het Kleuteronderwijs. Ook deze ervaringen hebben me alleen maar gesterkt en mijn Missie zichtbaarder gemaakt.

Later begreep ik ook waarom ik met kinderen moest werken en ik er zelf 3 had verwekt. Ik moest het “KIND ZIJN” volledig begrijpen omdat dit mijn missie is. In het woord kinderen zit KIND-eren verstopt. Iedereen kan maar best het kind in zichzelf leren eren. Dat pure en ware stuk dat opgesloten ligt in jezelf bevrijden is het beste wat je kan doen. Mijn Missie is dat kind-stuk bij iedereen die dat wil bevrijden en vervolgens het HART bevrijden zodat de doorstroom naar de 5de dimensie, het uiten van jezelf via de keelchakra probleemloos verloopt. Iedereen is hier nodig op de wereld! Wij hebben alles in eigen handen om de wereld te hervormen naar een liefdevolle plaats…